Nie podobało się.
Uff, wyrzuciłem to z siebie. Ursulę Le Guin uważam za jedną z najlepszych autorek SF jaką czytałem. Napisała kilka prawdziwych arcydzieł, należących do klasyki gatunku. Jej twórczość bez wątpienia wpłynęła na moje gusta oraz na mój sposób postrzegania nie tylko fantastyki, ale literatury w ogóle.
Ale Malafrenę uważam po prostu za słabą.
Dobrze, że chociaż okładka ładna.
No nic, zacznę od rzeczy, które mnie od powieści odstręczały, a potem dopiero napiszę o tym, co może się, mimo wszystko, w Malafrenie podobać.
Continue reading ““Malafrena” Ursuli Le Guin, czyli chłam spod ręki mistrzyni (recenzja)”
Najbardziej lubię recenzować książki czysto rozrywkowe. Takie, które nie pretendują do miana mądrych, które nie usiłują posiadać głębi, w których z góry wiadomo, że jeżeli pochodzący ze wsi bohater łupie w Głównego Złego Naukowca z granatnika, to nie jest to symbol odwiecznej walki Natury z Cywilizacją, a autor kazał użyć granatnika nie po to, by coś przekazać, tylko bo uznał, że tak będzie zabawniej. Takie książki łatwo ocenić: czytają się dobrze albo nie. Wiadomo, czego się po nich spodziewać i wystarczy sprawdzić, czy dostarczają tego, co dostarczyć miały: dobrej zabawy.
Andrzej Pilipiuk jest jednym z tych pisarzy, których nikomu w Polsce nie trzeba przedstawiać. Popularność zdobył cyklem o Wędrowyczu, egzorcyście-bimbrowniku nie do zdarcia. Pisał także dalsze ciągi Pana Samochodzika, cykl o kuzynkach Kruszewskich (ulubiony mojej siostry) i jeszcze przerażającą ilość innych powieści. Tytan pracy, dzień po dniu tworzący znakomite historie. Na weryfikatorium próbowałem nawet wprowadzić skrót AAWK, czyli “A Andrzej Wydaje Książkę”, na przykład: “wy tu gadacie, AAWK”.
